โดย นายวิรัช บัวบาน ครูโรงเรียนวัดไผ่หูช้าง 

        วันนี้ข้าพเจ้าตื่นเช้าเฉกเช่นทุกวัน แต่วันนี้จะพิเศษกว่าวันอื่น ๆ เพราะเป็นวันสำคัญอันยิ่งใหญ่ของผู้ที่ได้รับขนานนามว่า “แม่พิมพ์ของชาติ ” อาชีพที่ได้รับการยกย่องเทิดทูนจากสังคมว่า มีเกียรติ และเสียสละ ทั้งแรงกาย และแรงใจ อาชีพที่ข้าพเจ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่เริ่มเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 อันเกิดจากแรงบันดาลใจ และประทับใจครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่ท่านมีแต่ความเมตตา ปรานี ใจดี ใจเย็น เรียบร้อยและสุภาพไม่ต่างไปจากชื่อของท่าน “ นายสุภาพ ฤทธิญาณ “ คุณครูที่เป็นแบบอย่างของข้าพเจ้า ซึ่งข้าพเจ้าจดจำไม่มีวันลืมเลือน... 

        ในวันที่ 16 มกราคม ของทุก ๆ ปี ข้าพเจ้าจะเข้าร่วมงานวันครูทุกครั้ง ไม่เคยขาด นอกจากจะได้ร่วมพิธีบูชาครูแล้ว ยังได้มีโอกาสพบปะเพื่อนเก่าๆ ที่เคยทำงานร่วมกัน แต่ก็แยกย้ายไปอยู่โรงเรียนอื่น ๆ แต่ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นไม่มีวันเปลี่ยนแปลง... วันนี้ข้าพเจ้าขึ้นเวทีรับเกียรติบัตร “ ครูดีในดวงใจ” เป็นครูเพียงคนเดียวของโรงเรียนที่ข้าพเจ้าทำการสอนอยู่ วันครูปีนี้จึงพิเศษกว่าวันครูของทุกปี ข้าพเจ้าอยู่ร่วมงานจนกระทั่งงานเลิก ....ข้าพเจ้าให้สัจจะกับตัวเองว่า จะเข้าร่วมงานวันครูทุกครั้ง ตราบใดที่ยังคงดำรงอาชีพครู เมื่อนึกถึงคำว่า”สัจจะ” ข้าพเจ้าอดหวนคิดถึงวันวานที่ผ่านมาในเยาว์วัยของข้าพเจ้าที่ยังเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 7 ได้เคยให้สัจจะกับมารดาของข้าพเจ้า ว่า ถ้าข้าพเจ้ามีโอกาสศึกษาต่อในชั้นมัธยมข้าพเจ้าจะเป็นคนดี ไม่ดื่มเหล้า ไม่เล่นการพนัน ไม่สูบบุหรี่ ขยันเรียน ไม่เที่ยวเตร่ ข้าพเจ้าจะต้องทำในสิ่งที่ให้สัจจะไว้ให้ได้ จึงจะได้มีโอกาสศึกษาต่อในชั้นที่สูงขึ้น หากปฏิบัติไม่ได้ตามสัจจะที่ให้ไว้ ก็จบอนาคตไว้เพียงแค่นั้น ..ตราบวันนั้นจนกระทั่งวันนี้ สัจจะที่ให้ไว้กับแม่ ข้าพเจ้าก็ยังรักษาไว้มั่นคงเสมอ แม้วัยได้ล่วงเลย 50 ปี หรือแม้วันนี้จะไม่มีมารดาแล้วก็ตาม ... สัจจะที่แทรกซึมเข้าสู่จิตวิญญาณของข้าพเจ้า ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับลัง จะมีใครเห็นหรือไม่มีใครเห็นก็ตาม ข้าพเจ้าก็ยังคงปฏิบัติตามสัจจะที่ให้ว่ากับมารดาของข้าพเจ้าเสมอมา... 

        เมื่อข้าพเจ้าได้มีโอกาสเข้ามาสู่อาชีพครู ข้าพเจ้ามุ่งมั่นที่จะเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่นักเรียน ด้วยการปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ สั่งสอนนักเรียนทุกเวลา หรือสอดแทรกคุณธรรม จริยธรรม ในระหว่างการเรียนการสอนทุกครั้ง ข้าพเจ้าไม่คาดหวังว่านักเรียนทุกคนจะปฏิบัติตามที่ข้าพเจ้าสั่งสอน หากแต่นักเรียนเพียงหนึ่งหรือสองคนปฏิบัติตามก็ถือได้ว่า ประสบความสำเร็จแล้ว ข้าพเจ้ามักจะบอกแก่ลูกศิษย์ของข้าพเจ้าอยู่เสมอว่า คนเราต้องรักษาสัจจะ ข้าพเจ้าเป็นผู้ให้โอกาสแก่นักเรียนอยู่เสมอในการแก้ไขความผิดพลาดของตนเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง การชักต่อยกันในโรงเรียน มาโรงเรียนสาย แต่งกายไม่เหมาะสม หรือแม้กระทั่งการสูบบุหรี่ในโรงเรียน เพียงแต่ให้สัจจะคำมั่นว่าจะไม่ทำพฤติกรรมเช่นนั้นอีก และเมื่อให้สัจจะแล้วต้องหักห้ามใจและประพฤติให้ได้ตามสัจจะที่ให้ไว้ ...........

     ครั้งหนึ่ง ในปีพุทธศักราช 2543 ข้าพเจ้า  มีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี นับได้ว่าเป็นบุญวาสนาของข้าพเจ้า ที่ได้รับการสั่งสอนและฝึกปฏิบัติกรรมฐานจากครูบาอาจารย์ผู้สอนกรรมฐานแห่งวัดอัมพวันการปฏิบัติกรรมฐานที่ได้ผลนั้นจะต้องอดทนและมีสัจจะเช่นเราตั้ง